حفظ مرزها و چارچوب ها

 برای حفظ عزت نفس تان، لطفاً حریم های خودتان را مشخص کنید؛ اگر چارچوبی برای خودتان نداشته باشید، دیگران متوجه نمی شوند که تا کجا می توانند به شما نزدیک شوند و آن موقع بعد از مدتی این شما هستید که باید با زحمت و دعوا و تنش به آنها حالی کنید که عقب تر بایستند. حدود 12 سال پیش در یک مقطعی مشاور مدیر عاملی بودم که همکارانش را به اسم کوچک صدا می کرد. بخش خصوصی بود و ایشان هم آقایان و هم بانوان را با نام کوچک صدا می کردند. در آن دوران با توجه به داستان هایی که از مدیران  و رهبران شرکت های بزرگ دنیا مثل گوگل شنیده بودم، ایشان را تحسین می کردم و برایم جالب بود که مدیرعاملی تا این حد با همکارانش صمیمانه برخورد می کند. دو سال بعد، شرکت دچار بحران فروش و به تبع آن دچار بحران مالی شد و  پرداخت حقوق به تعویق افتاد؛   تعدادی از همکاران آن شرکت از مدیرعامل که صاحب شرکت هم بود شکایت کردند. من هم مثل مدیرعامل، خیلی متعجب شده بودم که مگر می شود که کارکنان از مدیری که تا این حد صمیمانه برخورد می کرده شکایت کنند؟ اما این کار را کرده بودند. فردی که اصلا نمی تواند با خودش خلوت کنه و از تنهایی خودش لذت نمی برد پدری که به بهانه صمیمیت با پسرش تلاش می کند همانند هم سن و سال های او با وی ارتباط برقرار کند خانمی که فکر می کند بخاطر صمیمیت باید تمام مسائل و جزئیات زمان مجردیش را به نامزدش بگوید یا معلمی که بیش از حد عرف اجتماع به شاگردانش نزدیک می شود، همه از همین دست هستند.  اگر در نزدیک شدن به هم و صمیمی شدن ، هیچ حد  و مرزی نداشته باشیم و هیچ ملاحظه ای را در نظر نگیریم به احتمال زیاد دچار مشکلات عدیده ای خواهیم شد. افراد بهره ور، حریم ها و چارچوب های مختلفی  برای خود در نظر می گیرند قطعا در اولین لایه بجز خودمان ، کس دیگری نباید وارد شود همچنین لایه هایی که مربوط به همسر، خانواده، والدین، فامیل، همسایه و همکار و . . . . می باشد. همانگونه که خانه شما دیوار دارد، خودتان هم باید دیوار هایی داشته باشید اصلا منظورم منزوی شدن یا خود را تافته جدا بافته دیدن نیست بلکه می خواهم بگویم اگر برای خودمان مرز و چارچوبی نداشته باشیم، دیر یا زود از اطرافیان مان خسته می شویم و فکر می کنیم به اندازه ای که به آنها سرویس داده ایم از آنها سرویس نمی گیریم و این احساس حالمان را  بد می کند و باعث می شود از دست خودمان عصبانی و خشمگین شویم و این عصبانیت را سر همان هایی که دوستشان داشتیم خالی می کنیم! اصولا آنهایی که بیش از حد و عرف، حریم ها  را باز می کنند، خیلی زود هم پشیمان می شوند و اینقدر احساسی با موضوعات برخورد می کنندکه اصلا نمی توانند در مواجهه با مسائل، منطقی  تصمیم بگیرند. دقیقا مثل همان مدیرعاملی که فکر می کرد چون با کارکنانش صمیمی هست آنها حق شکایت کردن از او رو ندارند و این قضیه خیلی توی ذوقش خورده بود. مهم نیست که تا الان چطوری رفتار می کردید مهم این است که از الان به بعد چه تصمیمی برای ادامه زندگیتان دارید؟ بر اساس اهدافتان، حریم های فردی و خانوادگی ، اجتماعی و شغلی و  . . . برای خودتان تعریف کنید.  اصلا نمی گویم که همکاران را با اسم کوچک صدا کنید یا نه اصلا مسئله اصلی این نیست بلکه هدفم از این مطلب این بود که با توجه به عرف اجتماعی که در آن کار و زندگی می کنید  حواستان به چارچوب های خودتان و بقیه باشد تا کمتر توی ذوقتان بخورد رعایت این حریم ها باعث عزت نفس و حفظ حرمت خانواده و حفظ ارزشهای شغلی و سازمانی می شود. همین مطلب در وبلاگ :  http://rezajoshan.com/post/206