عذاب وجدان نگیریم

 خیلی از ما در تلاشیم تا همه را از خودمان راضی نگه داریم؛ رضایت همه برایمان مهم است به جز خودمان! غافل از اینکه با این ویژگی چه بلایی داریم سر خودمان می آوریم. ​ قسمت خنده دار ماجرا آنجاست که خودِ ما بعد از یک مدت سرویس دادن به این و آن، به قدری خسته و کلافه می شویم و از خودمان بدمان می آید که در یک عملیات انتحاری می زنیم و همه چیز را خراب می کنیم؛ انگار به اطرافیانمان شوک داده ایم، با یک جرقه، شعله ور می شویم، خودمان با دست خودمان روابط مان را تیره و تار می کنیم و آنقدر به خودمان حق می دهیم که به کسی حتی فرصت دفاع کردن هم نمی دهیم! اما ماجرا در همینجا تمام نمی شود! بعد از گذشت مدتی از رفتار خودمان پشیمان می شویم و شروع می کنیم به برگشتن و آشتی کردن و جبران! و این چرخه دائماً در زندگی بسیاری از ما ادامه دارد. بیایید از این چرخه پیاده شویم! دیگر سرویس دادن بس است! تا کی می خواهیم نقش مظلوم و قربانی را در زندگی بازی کنیم؟! لطفاً نگویید عادت کرده ام! ما با اجازه دادن به عادت هایمان، خود را در مسیر مرگ تدریجی (شما بخوانید اضطراب و استرس و افسردگی) قرار می دهیم! راهکار بسیار ساده هست: از چرخه پیاده شویم. لازم نیست همه را در زندگی راضی کنیم؛ بجای آن بهتر است روی هدف یا اهدافمان تمرکز کنیم. کسی که هدف مشخص و هیجان انگیزی در زندگی دارد دیگر زمانی برای راضی کردن همه ندارد؛ عذاب وجدان نگیرید، شما تنها مسئول اطرافیان خود نیستید؛ بگذارید آنها هم خودشان راه و هدف و مسیرشان را پیدا کنند. چه بسا شما با رفتارهایتان آنها را ضعیفتر و وابسته تر می کنید! مطمئناً وقتی هدف و مسیر مشخصی را در زندگی دنبال می کنیم، یک عده بالاجبار مسیرشان را از ما جدا می کنند و هیچ اشکالی هم ندارد. نمی گویم حرمت شکنی کنیم یا با بی ادبی همه را از خود برانیم بلکه حرفم این است که بجای اینکه بیشتر وقتمان را برای خشنودی و رضایت بقیه صرف کنیم، روی اهداف و برنامه های خودمان تمرکز کنیم؛ باور کنید این طوری خدمت بیشتری به اطرافیان و به جامعه مان می کنیم. البته یک مشکل دیگر هم اصولاً وجود دارد و آن اینکه خیلی از ما هدف و مسیر مشخص و هیجان انگیزی در زندگی نداریم و دردِ بزرگمان هم همین است! راجع به این موضوع در آینده بیشتر می نویسم. رضا جوشن​